هنر عبور از پیچ‌های مرگبار؛ رانندگان فرمول ۱ چطور با سرعت جنون‌آمیزی می‌پیچند؟

مسیر بالا، مسیری است که راننده می‌تواند با کمترین زاویه و با مسیر نرم‌تری پیچ را طی کند. با طی کردن این مسیر، راننده می‌تواند با سرعت تقریباً زیادی از پیچ بگذرد. برای ورود به هر پیچی، حتی پیچِ ساده‌ی تصویر بالا، راننده‌ی F1 باید ترمز کند. هدف از ترمز، کاهش سرعت خودرو به شکلی کنترل شده است تا راننده با اطمینان بیشتری وارد پیچ شود. در این حالت، راننده با اطمینان بیشتری از نقطه‌ی اوجِ پیچ می‌گذرد.

راننده باید قبل از ورود به پیچ و در مسیر مستقیم، به‌صورت خطی و نرم ترمز کند، زیرا در این حالت لاستیک‌ها بیشینه‌ی اصطکاک را با سطح جاده برقرار می‌کنند. ترمز پس از ورود به پیچ می‌تواند باعث قفل شدن لاستیک‌ها و از دست رفتن کنترل خودرو شود. نقطه‌ی اوج پیچ، قلب یک پیچ است. رانندگان حرفه‌ای با کنترل خودرو در بخش میانی پیچ (قبل از نقطه‌ی اوج)، می‌توانند زمان عبور خود را از پیچ کاهش دهند و در مسابقات موفق‌تر باشند. هنگام رانندگی در یک جاده‌ی پر پیچ‌وخم باید بدانیم کجا به کمترین فاصله از مرکز پیچ یا همان نقطه‌ی اوج می‌رسیم.

تا اینجا، حرکت راننده‌ی مسابقات فرمول وان را برای پیچی با زاویه‌ ۹۰ درجه بررسی کردیم، زیرا با پیچِ ۹۰ درجه به‌راحتی می‌توانیم بهترین مسیر حرکت را توضیح دهیم. اما در بیشتر پیست‌های مسابقه، پیچ‌ها بسیار تندتر از ۹۰ درجه هستند و شکل‌های کاملاً متفاوتی دارند.

پیچ «Stowe» در پیست Silverstone انگلستان یکی از نزدیک‌ترین مثال‌های واقعی از پیچ‌های ۹۰ درجه است؛ اما این پیچ هم تفات‌هایی با پیج ۹۰ درجه در مثال مقاله‌ی ما دارد و طولانی‌تر است. اتومبیل F1 هنگام عبور از نقطه اوجِ پیچِ ۹۰ درجه‌ی فرضی، مسافت کوتاه‌تری را می‌پیماید و مدت زمان کمتری را برای عبور از آن صرف می‌کند؛ اما اوج پیچِ Stowe طولانی‌تر است و اتومبیل برای عبور از آن به مدت زمان بیشتری نیاز دارد. راننده‌ی F1 برای پیمودن این پیچ که شباهت زیادی به پیچ ۹۰ درجه‌ی ایدئال دارد، مسیر ترکیبیِ مسیرهای نقطه‌چینِ یک و دو را می‌پیماید (تصویر بالا).