چگونه ممکن است سیاره مشتری سطح نداشته باشد؟

اگر از بالای جو زمین شروع کنید و حدود ۱۰۰ کیلومتر پایین روید، فشار هوا به‌طور پیوسته افزایش می‌یابد و درنهایت به سطح زمین، برخورد می‌کنید که آب یا خشکی است. آن را با مشتری مقایسه کنید: از نزدیکی بالای اتمسفر که عمدتا از هیدروژن و هلیوم شروع شده است، به سمت پایین بروید. همچون زمین هرچه به سمت پایین‌تر بیایید، فشار افزایش می‌یابد؛ اما در آنجا افزایش فشار خیلی بیشتر است.

همان‌طور که لایه‌های گاز بالای سر شما بیشتر به سمت پایین فشار می‌آورند، مانند این است که ته اقیانوس باشید اما به جای آب، توسط گاز احاطه شده‌اید. فشار به حدی زیاد می‌شود که بدن انسان خرد و متلاشی می‌شود.

اگر ۱۶۰۰ کیلومتر پایین بروید، رفتار گاز متراکم تشکیل‌دهنده مشتری عجیب می‌شود. درنهایت این گاز به شکلی از هیدروژن تبدیل می‌شود و چیزی را ایجاد می‌کند که می‌توان آن را بزرگ‌ترین اقیانوس منظومه شمسی، البته بدون آب نامید.

اگر حدود ۳۲ هزار کیلومتر دیگر پایین‌تر بروید، هیدروژن بیشتر شبیه فلز مایع جاری می‌شود که ماده‌ای بسیار عجیب است؛ آن‌قدر غیرمعمول که دانشمندان تازه همین اواخر به سختی آن را در آزمایشگاه بازتولید کردند. اتم‌های این هیدروژن فلزی مایع به قدری فشرده می‌شوند که الکترون‌های آن آزادانه پرسه می‌زنند.

به خاطر داشته باشید که انتقال لایه‌ها در مشتری تدریجی است و ناگهانی رخ نمی‌دهد. انتقال از گاز هیدروژن معمولی به هیدروژن مایع و سپس هیدروژن فلزی به تدریج اتفاق می‌افتد و در هیچ نقطه‌ای مرزی مشخصی از مواد جامد یا سطح وجود ندارد. درنهایت، به هسته مشتری خواهید رسید. این منطقه‌ی مرکزی، داخل مشتری است و نباید با سطح آن اشتباه گرفته شود.