خاطرات ممکن است فراتر از مغز شکل بگیرند

یک تحقیق جدید در دانشگاه نیویورک نشان می‌دهد که خاطرات ممکن است تنها در مغز شکل نگیرند.

به گزارش تک‌ناک، در این مطالعه نشان داده شد که وقتی سلول‌های غیرمغزی به پالس‌های شیمیایی واکنش نشان می‌دهند، این سلول‌ها ژنی را فعال می‌کنند که برای ساخت حافظه، ضروری است و مشابه آن چیزی است که سلول‌های مغزی هنگام دریافت اطلاعات جدید، کسب می‌کنند.

یک ویژگی مهم در یادگیری و حافظه انسان، اثر تمرین پراکنده است. یعنی اگر آموزش‌ها در چند جلسه مختلف برگزار شود، حافظه قوی‌تری ایجاد می‌شود، نسبت به زمانی که همه آموزش‌ها در یک جلسه طولانی انجام شود.

به عنوان مثال، همان‌طور که در ضرب‌المثل‌ها گفته شده، بهتر است شب قبل از امتحان درس نخوانید و به جای آن، اطلاعات را طی چند روز مرور کنید.

نیکولای کوکوشکین، استاد دانشگاه نیویورک و نویسنده اصلی این تحقیق، گفت: «اغلب یادگیری و خاطرات را به مغز و سلول‌های مغزی نسبت می‌دهند، اما مطالعه ما نشان می‌دهد که سلول‌های دیگر بدن هم می‌توانند یاد بگیرند و خاطرات بسازند.»

برای شکل‌گیری حافظه، مغز باید تجربه‌ای را در سلول‌های خود (نورون‌ها) ذخیره کند تا وقتی این نورون‌ها دوباره فعال شوند، حافظه قابل یادآوری باشد.

وقتی نورون‌ها از طریق یادگیری یا تجربیات فعال می‌شوند، ژن‌های خاصی در آنها فعال می‌گردند. این ژن‌های فعال‌شده پروتئین‌هایی تولید می‌کنند که برای شکل‌گیری ارتباطات جدید بین نورون‌ها ضروری هستند و این ارتباطات در طول زمان تقویت می‌شوند و به حافظه بلندمدت کمک می‌کنند.

محققان خواستند ببینند که آیا سلول‌های غیرمغزی هم می‌توانند مانند سلول‌های مغزی واکنش نشان دهند. برای این کار، در آزمایشگاه دو نوع سلول انسانی، یکی از بافت عصبی و دیگری از بافت کلیه، ساختند تا این موضوع را آزمایش کنند.

آنها اثر تمرین پراکنده را شبیه‌سازی کردند و سلول‌های غیرمغزی را در معرض پالس‌های شیمیایی مختلف قرار دادند تا شبیه‌سازی کنند که چگونه نورون‌ها هنگام یادگیری اطلاعات جدید به مواد شیمیایی (نوروترنسمیترها) واکنش نشان می‌دهند.

محققان دریافتند که سلول‌های غیرمغزی هم مانند نورون‌ها هنگام تشکیل خاطرات، یک ژن خاص مرتبط با حافظه را فعال می‌کنند.

این سلول‌ها توانستند تفاوت بین پالس‌های شیمیایی تکراری و پالس‌های طولانی را تشخیص دهند، همان‌طور که نورون‌ها تفاوت بین یادگیری با وقفه و بدون وقفه را درک می‌کنند.

وقتی پالس‌ها با فاصله زمانی داده می‌شدند، ژن حافظه به‌ طور قوی‌تر و مدت‌ زمان بیشتری فعال می‌شد تا زمانی که پالس‌ها به‌ طور مداوم و پشت سر هم داده می‌شدند.

کوکوشکین عنوان کرد: «این تحقیق نشان می‌دهد که تمرین با فاصله زمانی، تأثیر مثبتی دارد. این یافته به ما می‌گوید که یادگیری فقط مختص سلول‌های مغز نیست، بلکه ممکن است ویژگی اصلی تمام سلول‌ها باشد.»

یافته‌های این مطالعه به محققان درک بهتری از حافظه و پتانسیل توسعه روش‌هایی برای بهبود آن ارائه می‌دهد.

کوکوشکین اعلام کرد: «این کشف می‌تواند به ما کمک کند تا بهتر بفهمیم حافظه چطور کار می‌کند و روش‌های جدیدی برای تقویت یادگیری و درمان مشکلات حافظه پیدا کنیم.»

این مطالعه در مجله Nature Communications منتشر شده است.