روایت خوددرمانی جسورانه؛ دانشمند زن سرطان سینه خود را با ویروس‌های آزمایشگاهی درمان کرد

دانشمندی که سرطان سینه خود را با تزریق ویروس‌های رشدیافته در آزمایشگاه درمان کرد، موجب ایجاد بحث‌هایی درمورد اخلاق انجام آزمایش روی خود شد.

به‌گزارش نیچر، بیاتا هالاسی در سال ۲۰۲۰ در سن ۴۹ سالگی متوجه شد در محلی که قبلا ماستکتومی انجام داده بود (یکی از روش‌های جراحی و درمان سرطان سینه که به منظور حذف توده‌های سرطانی و پیشگیری از پیشرفت سرطان انجام می‌شود)، سرطان دوباره رشد کرده است. از زمانی که سینه سمت چپ او برداشته شده بود، این دومین بار بود که سرطان سینه‌اش عود می‌کرد و شیمی‌درمانی روی آن بی‌اثر بود.

هالاسی که ویروس‌شناس در دانشگاه زاگرب کرواسی است، مقاله‌های زیادی را مطالعه کرد و تصمیم گرفت درمانی تاییدنشده را آزمایش کند. گزارش موردی منتشرشده در مجله‌ی Vaccines نشان می‌دهد هالاسی چگونه درمانی معروف به ویروس درمانی انکولیتیک  (OVT) را برای درمان سرطان مرحله سوم خود به کار برد. او از چهار سال پیش عاری از سرطان است.

ویروس درمانی انکولیتیک حوزه‌ی نوظهوری از درمان سرطان است که از ویروس‌ها برای حمله به سلول‌های سرطانی و تحریک سیستم ایمنی برای مبارزه با آن‌ها استفاده می‌کند.

بیشتر کارآزمایی‌های بالینی در حوزه ویروس درمانی انکولیتیک در مراحل پایانی سرطان آزمایش شده‌اند؛ اما در سال‌های گذشته آزمایش این رویکرد درمانی در مراحل اولیه سرطان نیز شروع شده است.

هالاسی می‌گوید او متخصص OVT نیست، بلکه تخصصش در کشت و خالص‌سازی ویروس‌ها در آزمایشگاه به او اعتماد به نفس داد تا درمان مذکور را امتحان کند. او تصمیم گرفت تومور خود را با دو ویروس مختلف (سویه‌ای از ویروس سرخک و همچنین ویروس عامل تورم دهان تاولی) هدف قرار دهد. هر دو عامل بیماری‌زا به عنوان عفونی‌کننده‌ی نوع سلولی که تومور وی از آن منشا گرفته بود، شناخته شده‌اند و قبلا در آزمایش‌های بالینی ویروس درمانی انکولیتیک استفاده شده بودند. نسخه‌ای از ویروس سرخک نیز علیه سرطان سینه متاستاتیک آزمایش شده بود.

هالاسی قبلا روی هر دو ویروس کار کرده و متوجه شده بود ازنظر ایمنی مشکلی ندارند. سویه‌ای از ویروس سرخک انتخابی او، به‌طور گسترده در واکسن‌های کودکی استفاده می‌شود و سویه انتخابی ویروس عامل تورم دهان تاولی (VSV ) در بدترین حالت می‌تواند علائم خفیف شبیه علائم آنفلوانزا ایجاد کند.

طی دوره‌ای دو ماهه، یکی از همکاران هالاسی رژیمی از درمان‌ها را که خود هالاسی آن‌ها را تهیه کرده بود، مستقیما به تومور او تزریق کرد. انکولوژیست‌های هالاسی موافقت کردند او را در طول خوددرمانی تحت‌نظر بگیرند تا در صورت بروز مشکل بتواند به شیمی‌درمانی معمولی روی آورد.

به‌نظر می‌رسید رویکرد درمانی مؤثر است: تومور در طول درمان و بدون بروز عواض جانبی، کوچک شد. تومور همچنین از عضلات سینه‌ای و پوستی که به آن‌ها حمله کرده بود، جدا و برداشتن آن با عمل جراحی آسان شد.

تجزیه‌و‌تحلیل تومور خارج‌شده از بدن هالاسی نشان داد نوعی از سلول‌های ایمنی به نام لنفوسیت‌ها به‌طور کامل به آن نفوذ کرده است که نشان می‌داد درمان موثر بوده و سیستم ایمنی بیمار را برای حمله به ویروس‌ها و سلول‌های تومور تحریک کرده است. پس از جراحی، او به مدت یک سال با داروی ضدسرطان تراستوزومب تحت درمان قرار گرفت.

هالاسی احساس می‌کرد مسئولیت دارد یافته‌های خود را منتشر کند؛ اما مجلات علمی مختلف مقاله‌ی او را عمدتا بدین دلیل رد می‌کردند که مقاله‌ی تهیه‌شده با همکاری همکارانش، شامل آزمایش روی خود بود. او می‌گوید نگرانی اصلی‌اش همواره مسائل اخلاقی بود. او به ویژه پس از مواجهه با پژوهشی مروری که بر اهمیت خودآزمایی تاکید کرده بود، مصمم شد تا در مسیر خود ثابت‌قدم بماند.

شرکو می‌گوید مشکل این نیست که هالاسی روی خود آزمایش کرده، بلکه مسئله این است که انتشار نتایج او می‌تواند دیگران را تشویق کند تا درمان‌های رایج را رد و تکنیکی مشابه را امتحان کنند. افراد مبتلا به سرطان می‌توانند به‌‌طور خاص مستعد تلاش برای دریافت درمان‌های ثابت‌نشده باشند. درعین‌حال شرکو خاطرنشان می‌کند که دانش حاصل از خودآزمایی نباید از بین برود.