سیاه‌چاله‌های پنهان؛ هیولاهای سیری‌ناپذیر کیهان بسیار بیشتر از حد تصور هستند

بورمن توضیح می‌دهد که تغذیه و رشد سیاهچاله‌های کلان‌جرم بدون وجود نوعی مخزن مواد در اطراف آن‌ها امکان‌پذیر نیست. او می‌گوید:

باور بر این است که ماده‌ی اطراف سیاه‌چاله می‌تواند به شکل یک دونات در بیاید. بسته به جهت‌گیری آن ماده به سمت خط دید خود ما یا مرکز مواد، شاهد قرص برافزایشی بسیار روشن یا تاریکی شدید خواهیم بود. پیش‌ازاین، پژوهش‌ها نشان داده بود که این تاریکی می‌تواند ۱۵ درصد از سیاه‌چاله‌های کلان‌جرم تغذیه‌کننده را از دید ما پنهان کند.

بورمن و همکارانش ایده‌ی خود را با داده‌های فروسرخ فضاپیمای آرایه تلسکوپ طیف‌سنج هسته‌ای ناسا (NuSTAR) به عنوان بخشی از پروژه‌ای به نام NuLANDS‌ (بررسی توزیع محلی NuSTAR AGN NH) آزمایش کردند.

نتیجه، تجسم نور فروسرخی بود که از ابرهای اطراف سیاه‌چاله‌های کلان‌جرم سرچشمه می‌گرفت. به این ترتیب پژوهشگرها می‌توانستند به اولین سرشماری پالایش‌شده از سیاه‌چاله‌هایی که با مصرف مواد اطرافشان رشد می‌کنند، برسند. پوشاک گاندی، عضو گروه پژوهشگران دانشگاه ساوتهمپتون در بیانیه‌ای گفت:

اگرچه سیاه‌چاله‌ها تاریک هستند، گازهای اطرافشان گرم می‌شوند و به شدت می‌درخشند و می‌توانند این اجرام را به یکی از درخشان‌ترین جرم‌های جهان تبدیل کنند. حتی وقتی آن‌ها پنهان باشند، گرد و غبار اطراف، این نور را به‌عنوان تابش فروسرخ جذب و بازنشر می‌کند و بدین ترتیب حضور سیاه‌‌چاله‌هایشان را آشکار می‌کند. ما دریافته‌ایم که بسیاری از سیاه‌چاله‌ها از دید پنهان هستند و با قرارگیری در پشت گاز و غبار، برای تلسکوپ‌های معمولی نامرئی شده‌اند.

یافتن سیاه‌چاله‌های مخفی تغذیه‌کننده می‌تواند به توضیح چگونگی رشد آن‌ها به چنین اندازه‌های فوق‌العاده عظیمی کمک کند. همچنین می‌تواند تصویر بهتری را از چگونگی تکامل کهکشان‌ها ترسیم کند. گاندی می‌گوید:

اگر سیاه‌چاله‌ها را نداشتیم، کهکشان‌ها می‌توانستند بسیار بزرگ‌تر باشند. اگر در کهکشان راه شیری خود یک سیاه‌چاله‌ی کلان‌جرم نداشتیم ممکن بود تعداد بیشتری ستاره در آسمان وجود داشته باشد. این فقط یک نمونه است که نشان می‌دهد چگونه سیاه‌چاله‌ها می‌توانند بر تکامل کهکشان تأثیر بگذارند.

بورمن توضیح می‌دهد که اگر بتوانیم محتوای تغذیه‌ی سیاه‌چاله‌های کلان‌جرم جهان را ببینیم، دیدگاهمان نسبت به جهان متفاوت خواهد شد. او می‌گوید: «اگر چشمان ما قادر به تشخیص پرتو ایکس بود، آسمان را پر از نقطه می‌دیدیم. هر یک از این نقطه‌ها یک سیاه‌چاله‌ی کلان‌جرم برافزایشی هستند.»

یافته‌های پژوهشگران ۳۰ دسامبر در نشریه اخترفیزیکی منتشر شد.