موش‌ها سعی می‌کنند هم‌نوعان بیهوش خود را به زندگی بازگردانند [تماشا کنید]

در طول تعاملات ۱۳ دقیقه‌ای، موش‌ها به‌طور متوسط بیش از ۴۷ درصد از زمان خود را صرف تعامل با موش‌هایی می‌کردند که هیچ واکنشی نشان نمی‌دادند و تنها ۵٫۸ درصد از زمانشان را با موش‌های فعال می‌گذراندند. در تمام موارد، اقدامات متمرکز بر دهان یا زبان مشاهده شد و در ۵۰ درصد از مواقع، موش‌ها […]


در طول تعاملات ۱۳ دقیقه‌ای، موش‌ها به‌طور متوسط بیش از ۴۷ درصد از زمان خود را صرف تعامل با موش‌هایی می‌کردند که هیچ واکنشی نشان نمی‌دادند و تنها ۵٫۸ درصد از زمانشان را با موش‌های فعال می‌گذراندند.

در تمام موارد، اقدامات متمرکز بر دهان یا زبان مشاهده شد و در ۵۰ درصد از مواقع، موش‌ها توانستند زبان موش بیهوش را با موفقیت بیرون بکشند، گویی می‌خواستند از مسدود شدن راه‌های تنفسی جلوگیری کنند.

بیشتر بخوانید

در یکی از آزمایش‌ها، شی خارجی در دهان حیوان بیهوش قرار داده شد و موش‌هایی که به‌عنوان «مراقب» شناخته می‌شدند، توانستند در ۸۰ درصد مواقع آن شی را از دهان هم‌نوع بیهوش خود خارج کنند.

علاوه‌بر‌این، به‌نظر می‌رسد این تلاش‌ها مؤثر بودند. موش‌هایی که مورد مراقبت قرار گرفته بودند، زودتر از موش‌هایی که چنین مراقبتی دریافت نکرده بودند، به هوش آمده و توانایی راه رفتن را بازیابی کردند. پژوهشگران در مطالعه خود نوشتند نتایج ازجمله بیرون آوردن اشیاء خارجی از دهان، بهبود باز شدن راه‌های تنفسی و تسریع در بهبودی، نشان‌دهنده تلاش‌هایی مشابه احیا است که انسان‌ها انجام می‌دهند. نتایج مشابهی در مقاله‌ای همراه و همچنین در مطالعه سومی که ماه گذشته منتشر شد گزارش شده است.

پژوهشگران حتی موفق به یافتن نیروی محرکه این رفتار شدند. آن‌ها نورون‌های آزادکننده‌ی هورمون اوکسی‌توسین را در بخش‌هایی از مغز به نام آمیگدال و هیپوتالاموس شناسایی کردند که موجب بروز چنین رفتارهایی می‌شدند.

شاید به آسانی بتوان این تلاش‌ها برای احیای جوندگان را انسان‌گونه تفسیر کنیم و آن‌ها را احیای قلبی‌ریوی بنامیم، اما نباید در تفسیر رفتار حیوانات افراط کنیم. با‌این‌حال، این یافته‌ها نگاهی جذاب به رفتار حیوانات ارائه می‌‌دهد.

محققان نتیجه‌گیری کردند: «یافته‌های ما نشان می‌دهد حیوانات واکنش‌های اضطراری مشابه احیا از خود نشان می‌دهند و کمک به اعضای بی‌واکنش گروه ممکن است رفتاری غریزی باشد که در حیوانات اجتماعی رایج است. چنین رفتاری احتمالاً به تقویت اتحاد گروه و کمک به بقا آن‌ها کمک می‌کند.»

مطالعه در مجله‌ی Science منتشر شده است.



Source link