موشک‌های نامرئی چین/ کابوسی که از پدافند آمریکا عبور می‌کند

تینا مزدکی_ماجرا از آنجایی شروع شد که سال گذشته فضاپیمای بوئینگ استارلاینر پس از انتقال دو فضانورد به ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS)، به دلیل نشت گاز هلیوم دچار مشکل شد. نقص‌های فنی باعث شد که فضانوردان ناسا، بوچ ویلمور و سونی ویلیامز، به‌جای یک سفر یک‌هفته‌ای، ماه‌ها در فضا گیر بیفتند. مشکل اصلی، همان چیزی بود که چینی‌ها از آن الهام گرفتند: هلیوم.

هلیوم در راکت‌های سوخت مایع برای تأمین فشار مورد نیاز جهت تزریق سوخت به محفظه‌ی احتراق استفاده می‌شود. اما این گاز باید جداگانه ذخیره شود و از طریق شیرهای مکانیکی مخصوص وارد موتور شود، چیزی که خطر نشت را افزایش می‌دهد. مشکل نشتی هلیوم فقط مختص استارلاینر نبود، بلکه قبلاً در ماموریت‌هایی مثل چاندرایان-۲ هند و آریان ۵ اروپا هم دردسرساز شده بود.

چینی‌ها از  یک نقص فنی، سلاح ساختند

دانشمندان چینی یک ایده‌ی جدید را آزمایش کردند. آن‌ها به‌جای ذخیره‌ی هلیوم به‌صورت جداگانه و تزریق آن از طریق شیرهای مکانیکی، آزمایش کردند که متوجه شود میتوان این گاز را مستقیماً از طریق منافذ بسیار ریزی به داخل محفظه‌ی احتراق فرستاد یا نه. در نتیجه این آزمایش مشخص شد که افزایش فشار مورد نیاز بدون نیاز به سیستم‌های پیچیده‌ی تزریق، کاهش خطر نشت را به همراه دارد و از همه مهم‌تر، یک قابلیت ویژه دارد که می‌تواند معادلات میدان نبرد را تغییر دهد. این قابلیت امکان تغییر سرعت موشک در میانه‌ی پرواز است؛ این یعنی موشکی که می‌تواند در لحظه، سرعتش را کم یا زیاد کند، سیستم‌های رهگیری دشمن را گیج کرده و از چنگ سیستم‌های دفاعی فرار کند.

چرا این فناوری خطرناک است؟

علاوه بر تغییر سرعت، این موتور جدید یک ویژگی دیگر هم دارد: تولید گرمای کمتر. محققان می‌گویند که دمای خروجی این موتور می‌تواند تا ۱۶۰۰ درجه‌ی سانتی‌گراد خنک‌تر از راکت‌های معمولی باشد. بنابراین این فناوری مهم است زیرا بسیاری از سیستم‌های رهگیری موشک، مانند ماهواره‌های Starshield اسپیس‌ایکس، از طریق تشخیص گرمای موتور موشک آن را ردیابی می‌کنند. با این فناوری، موشک‌های جدید چین تقریباً برای این سیستم‌ها نامرئی خواهند بود.

البته این فناوری فقط به کار تولید موشک‌های رادارگریز نمی‌آید. از آنجایی که موتورهای جدید سوخت جامد و گاز را ترکیب می‌کنند، به‌طور کلی کم‌هزینه‌تر و مطمئن‌تر از موتورهای سوخت مایع هستند. این یعنی ممکن است در آینده، هزینه‌ی پرتاب راکت‌های فضایی کاهش پیدا کند و برنامه‌های فضایی چین سرعت بیشتری بگیرند.

چین در حال کار روی پروژه‌ی هزار بادبان (Thousand Sails) است، یک شبکه‌ی ماهواره‌ای عظیم که جنجال زیادی به پا کرده است. همچنین این کشور قصد دارد تا سال ۲۰۳۵ یک پایگاه انسانی در ماه احداث کند و اولین راکت‌های قابل استفاده‌ی مجدد خود را تا پایان امسال پرتاب کند. اگر این فناوری در برنامه‌های فضایی هم به کار برود، هزینه‌های آن به شدت کاهش می‌یابد و جاه‌طلبی‌های چین برای تسلط بر فضا بیش از پیش تقویت می‌شود.

اما در نهایت، هنوز این فناوری فقط روی کاغذ است و هیچ آزمایش فیزیکی روی آن انجام نشده است. اما اگر واقعاً عملی شود، می‌تواند به یکی از خطرناک‌ترین و پیشرفته‌ترین فناوری‌های نظامی دنیا تبدیل شود. موشک‌هایی که سرعت خود را تغییر می‌دهند، گرمای کمی تولید می‌کنند و تقریباً نامرئی هستند، می‌توانند مفهوم جنگ مدرن را متحول کنند. اکنون شاید مهم‌ترین سوال این باشد که آیا سایر کشورها، برای مقابله با این فناوری آماده‌اند؟

منبع: livescience

۵۸۳۲۳