نغمه یخ و آتش را فراموش کنید؛ جرج آر. آر. مارتین مقاله علمی در رشته فیزیک نوشته است

درحالی‌که طرفداران مجموعه رمان‌های فانتزی حماسی «ترانه یخ و آتش» همچنان در انتظار انتشار کتاب بعدی هستند، جرج آر. آر. مارتین، نویسنده‌ی شناخته‌شده‌ی آثار علمی‌تخیلی و فانتزی، در اقدامی متفاوت یک مقاله‌ی علمی در حوزه‌ی فیزیک منتشر کرده است.

مقاله‌ی مارتین که به‌تازگی در نشریه آمریکایی فیزیک منتشر شده، به فرمولی برای توصیف ماهیت ویروسی از دنیای علمی‌تخیلی او می‌پردازد. این ویروس محور اصلی مجموعه‌ی داستانی «کارت‌های وحشی» است؛ رمانی دنیایی تخیلی که به ویراستاری مارتین شکل گرفته و بیش از ۴۰ نویسنده در خلق آن نقش داشته‌اند.

رمان کارت‌های وحشی، از یک بازی ویدئویی نقش‌آفرینی به نام «سوپرورلد» الهام گرفته است؛ به‌ویژه کمپین طولانی‌مدتی که در دهه ۱۹۸۰ توسط مارتین هدایت می‌شد. برخی نویسندگان اولیه‌ی این مجموعه نیز از بازیکنان همان کمپین بودند. برای مثال، نیل گیمن، خالق کورالاین که در آن زمان هنوز به شهرت نرسیده بود، ایده‌ای برای داستانی در این مجموعه به مارتین ارائه داد، اما مارتین ایده را نپذیرفت و گیمن بعدها آن را به مجموعه‌ی سندمن تبدیل کرد.

داستان مجموعه‌ی کارت‌های وحشی، به روایت تاریخ ایالات متحده پس از جنگ جهانی دوم می‌پردازد. در سال ۱۹۴۶، ویروسی بیگانه که برای بازنویسی دی‌ان‌ای طراحی شده و از طریق هوا انتقال می‌یابد، بر فراز نیویورک پخش می‌شود. ویروس به‌سرعت در سراسر جهان گسترش می‌یابد و هزاران نفر را آلوده می‌کند. این ویروس «کارت وحشی» نامیده می‌شود، زیرا تأثیر آن بر هر فرد متفاوت است.

حدود ۹۰ درصد از مبتلایان ویروس جان خود را از دست می‌دهند، در‌حالی‌که از میان بازماندگان، ۹ درصد دچار تغییرات جسمی ناخوشایندی می‌شوند و جوکر نام می‌گیرند. یک درصد باقی‌مانده که قدرت‌های ابرقهرمانی خارق‌العاده به دست می‌آورند، به‌عنوان ایس شناخته می‌شوند. بعضی از ایس‌ها نیز قدرت‌های بسیار بی‌اهمیتی دارند که به آن‌ها دوس گفته می‌شود.

بحث درباره‌ی مبانی علمی ویروس کارت وحشی، همیشه در وب‌سایت مجموعه بسیار مطرح بوده است. این موضوع توجه ایان تریگیلیس، فیزیکدان آزمایشگاه ملی لوس آلاموس را به‌خود جلب کرد. او گمان می‌کرد این مسئله می‌تواند تمرینی آموزشی و خلاقانه باشد.

تریگیلیس توضیح می‌دهد: «به‌عنوان نظریه‌پرداز، نمی‌توانستم از این فکر دست بکشم که آیا می‌توان مدلی ساده برای ساماندهی به این دنیای تخیلی ایجاد کرد یا خیر. مثل هر فیزیکدانی، در ابتدا با محاسبات سرانگشتی شروع کردم، اما بعد کاملاً غرق داستان شدم. در نهایت، به شوخی گفتم که نوشتن مقاله‌ی علمی شاید از پست وبلاگی آسان‌تر باشد.»